Επιστροφή στις ρίζες

Χαίρετε Κύριοι και Κυρίες,

Ονομάζομαι Σκούρας Αντρέας και από το βήμα του Panaitolikos1926.blogspot.gr θα έχω την δυνατότητα να εκθέτω δημόσια, ανά χρονικά διαστήματα, τις απόψεις μου για τα αγωνιστικά τεκταινόμενα της ομάδας.

Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας που παρουσιάζεται με την διακοπή της Σουπερλίγκ και επιχειρώ να βάλω στο κάδρο τους 3 προπονητές Χάβο, Πόντες, Μαντζουράκη και τις επιλογές της διοίκησης. Μετά από 11 αγώνες (10 για το πρωτάθλημα και 1 για το Κύπελλο) έχουμε ένα σαφέστατο δείγμα για τον φετινό Παναιτωλικό.

Η θέση, τα γκολ κατά και η γενικότερη τακτική παρουσία της ομάδας αυτές τις πρώτες αγωνιστικές μαρτυρά 2 τετριμμένες μεν, αλήθειες δε. Το λάθος της μη παραμονής του Χάβου και το λάθος της επιλογής του Πόντες. Κάποιοι θα πουν για την μη παραμονή των Μαρτίνεζ, Γοδόι, Μπρακάλι κ.ο.κ., η πραγματικότητα είναι όμως ότι είναι λιγότερο θέμα παιχτών και σαφώς περισσότερο θέμα προπονητή και πλάνου, όπως θα αναλύσουμε και παρακάτω.

Το λάθος της μη παραμονής του Χάβου είναι απλό. Δεν αφήνεις τον καλύτερο προπονητή της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας να φύγει, ιδίως μετά από τέτοια χρονιά. Τον κρατάς με νύχια και με δόντια. Η τουλάχιστον δείχνεις ότι προσπαθείς για κάτι τέτοιο και νομίζω ότι αυτό είναι και το βασικό που χρεώνεται η διοίκηση Κωστούλα στην όλη υπόθεση. Δεν ήμουν παρών στις διαπραγματεύσεις και σίγουρα κάτι θα στράβωσε και από την μεριά του Χάβου αλλά δεν είναι δε και ο Γκουαρντιόλα που θα στον πάρει η μεγάλη ομάδα ότι και να κάνεις. Κομμένος και ραμμένος ήταν για τον Παναιτωλικό. Βέβαια σκοπός δεν είναι ούτε να αγιοποιηθεί ο Χάβος, ούτε να καταδικαστεί η διοίκηση Κωστούλα που είναι άλλωστε ο κύριος υπαίτιος για την καθιέρωση του Παναιτωλικού σε ομάδα σύγχρονων ευρωπαικών προδιαγραφών και στολίδι της Σουπερλίγκας.

Η διοίκηση, ωστόσο, θεώρησε ότι ο κύκλος του Χάβου έκλεισε και ότι ένας νέος πρέπει να ανοίξει, ένα νέο πλάνο με στόχο την έξοδο στις ευρωπαικές διωργανώσεις. Το λάθος όμως ήταν ότι το προηγούμενο πλάνο δεν είχε κλείσει ακόμα. Ο στόχος του δεν είχε επιτευχθεί. Δεν μπορείς να πας στην επόμενη πίστα χωρίς να ολοκληρώσεις την προηγούμενη. Είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις. Το βασικό που προσέφερε ο Χάβος ήταν και το βασικό στοιχείο ολοκλήρωσης της πίστας για τον Παναιτωλικό. Η καθιέρωση. Το τελευταίο boss στην γλώσσα των gamers. Μια ακόμα καλή χρονιά, με εύκολη παραμονή και με το όνειρο των πλει-οφ να υποβόσκει, θα σήμαινε την καθιέρωση του Παναιτωλικού στην Σουπερλιγκ, με τον ίδιο προπονητή, στην ίδια φιλοσοφία και με τις προσθαφαιρέσεις στο ροστερ να μην αλλάζουν δραματικά την συνοχή της ομάδας λόγω του ότι κινείται στο ίδιο πλάνο. Ο Παναιτωλικός θα εδραίωνε την ταυτότητα που είχε αποκτήσει ως ομάδα. Ύστερα θα μπορούσε να προχωρήσει στην επόμενη πίστα με όλα τα απαραίτητα εχέγγυα. Η ομάδα φέτος όχι μόνο πέταξε το πετυχημένο πλάνο, αλλά πήγε στην πορεία και σε κάτι άλλο που ουδεμία σχέση είχε με την πραγματικότητα της, το υλοποίησε και λάθος (κακός προγραμματισμός) και εν τέλει το πλήρωσε.


Η επιλογή του Πόντες δεν ήταν κακή γιατί ήταν κακός προπονητής, άλλωστε το δείγμα αγώνων του ήταν μικρό και δύσκολα αποδεικνύεις είτε το ένα είτε το άλλο, καθώς ναι μεν ο Παναιτωλικός δεν βλεπόταν αλλά ήταν 5ος με 7 βαθμούς. Ήταν κακή γιατί παρέκλινε τελείως από την δομημένη ταυτότητα της ομάδας. Δουλεμένη αμυντική λειτουργία, reactive παιχνίδι, πολλά τρεξίματα, τακτική πίεση και γενικότερη προσπάθεια για σκληρή τακτική συμπεριφορά έδωσαν την θέση τους σε ελεύθερο παιχνίδι, jogo bonito, γραμμές ψηλά, πίεση και παιχνίδι κατά βούληση, ποδοσφαιρικά στοιχεία που ουδεμία σχέση είχαν με την συνηθισμένη εικόνα της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Λογικό επόμενο ήταν οι παίκτες να μην μπορούν να αποδώσουν σε τέτοιο στυλ παιχνιδιού καθώς ελάχιστοι από αυτούς μπορούν να το κάνουν με επιτυχία, οι παλιοί αναγκάστηκαν να πάψουν να παίζουν στο στυλ που έφερε τις επιτυχίες και προφανώς κάπου έπαψαν να παίζουν για τον προπονητή. Τα “άσχημα” δεν κρύβονταν πλέον από την τακτική συνοχή όπως επί Χάβου αλλά τα ατομικά λάθη και οι ελλείψεις στο ρόστερ ήταν πιο ευδιάκριτα από ποτέ. Ο Παναιτωλικός με την επιλογή Πόντες ήταν σαν να τα έκανε όλα σωστά μέχρι την τελευταία πίστα όπου πήγε να παίξει τον τελικό αρχηγό, ξεχνώντας το πως έφτασε ως εδώ, και προσπαθώντας να γίνει κάποιος άλλος. Και το χαστούκι ήταν ηχηρό. Και ευτυχώς που ήταν ηχηρό γιατί ταρακούνησε τα αντανακλαστικά της διοίκησης, διώχνοντας τον Πορτογάλο. Οι πληροφορίες που λένε ότι για την επιλογή Πόντες είχαν μετανιώσει από τις πρώτες 15 μέρες στην διοίκηση δείχνουν να έχουν βάση. Ο Κωστούλας δεν είναι ο 'ελληνικός” παρορμητικός τύπος προέδρου που αλλάζει τους προπονητές στις πρώτες στραβές. Δίνει χρόνο και επιλέγει να κινηθεί μακροπρόθεσμα σαν επιχειρηματίας που είναι. Η γρήγορη διαπόμπευση Πόντες μαρτυρά δυο πράγματα: 1) την πρόθεση της διοίκησης να αναγνωρίσει το λάθος της και 2) ότι το λάθος Πόντες ήταν τόσο μεγάλο τελικά που πραγματικά τέθηκε θέμα σωτηρίας της ομάδας από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές, παρόλο που φέτος πέφτουν μόνο 2 και παρόλο που είχαμε μόνο Οκτώβριο!!! Ήταν τέτοια η εικόνα στο εσωτερικό της ομάδας που παρόλη την βαθμολογική συγκομιδή του Πορτογάλου, για τους ανθρώπους της ομάδας ήταν φανερό ότι εν τέλει το πλάνο είχε αλλάξει λανθασμένα, ότι κανείς δεν συμβάδιζε με τον Πόντες, οι ισορροπίες που υπήρχαν είχαν διαταραχθεί, τα καλά αποδυτήρια είχαν πάει περίπατο, η απόδοση στο χορτάρι ήταν τραγική, τα όνειρα για Ευρώπες πετάχτηκαν στην Τριχωνίδα και τελικά μπροστά στον φόβο της επιστροφής στην κόλαση της Football League η διοίκηση λειτούργησε σωστά απομακρύνοντας τον Ποντες. Η συνέχεια γνωστή. Προσλαμβάνεται ένας προπονητής που γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα άρα και δεν χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής και έχει ειδικότητα στο να σώνει ομάδες. Γιατί πλέον ο στόχος δεν είναι η 5αδα αλλά η παραμονή..

Μου φαινόταν αδιανότητο πως ο κόσμος προτιμούσε την επιλογή Τσιώλη και θεωρούσε την επιλογή Μαντζουράκη κακή. Με τις παρούσες ανάγκες της ομάδας και με στόχο την παραμονή, η επιλογή Τσιώλη -που είναι προπονητής που έχει ανάγκη την μεγάλη πίστωση χρόνου για να αποδώσει- θα ήταν μια νέα επιλογή Πόντες. Πάλι νέο πλάνο, πάλι υπομονή και με το έδαφος να έχει χαθεί από τα πόδια όλων στην ομάδα θα ήταν μια τελείως άστοχη επιλογή. Ο “Ρουμάνος” μοιάζει στο στυλ με τον Χάβο. Προσωπική άποψη είναι ότι ο Σαλονικιός τεχνικός έχει μεγαλύτερο ταβάνι αλλά ο Μαντζουράκης είναι πολύ έμπειρος. Του πιστώνεται ένα πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό την χρονιά του τρομερού Αλμπέρτο Μπιγκόν και το πέρασμα από την Καλλονή της πρώτης χρονιάς στη Σουπερλιγκ να θεωρείται εώς και εντυπωσιακό για τα δεδομένα της ομάδας (έδινε ματς εντός έδρας σε όλη την Ελληνική επικράτεια).

Ήδη η προσπάθεια για επιστροφή στις ρίζες είναι εμφανέστατη. Η ομάδα προσπαθεί να τρέξει, να κάνει συνεργασίες από το κέντρο και μπροστά, να αντεπιτίθεται με τακτική, ενώ λογικά όλο το βάρος έχει πέσει στην αμυντική συμπεριφορά της ομάδας που ήταν φανερό ότι ήταν θέμα διάθεσης και ελλιπής δουλείας. Σαφώς και θα κριθεί ο Μαντζουράκης, σαφώς και δεν θα πιάσει ο Παναιτωλικός τα περυσινά στάνταρ απόδοσης, σαφώς και θα ματώνει πια για κάθε αποτέλεσμα αλλά σε σχέση με την ελεύθερη πτώση που βρισκόταν η ομάδα, στην παρούσα φάση μόνο καλύτερα μπορεί να πάει.

Ας μην ξεχνάει ο κόσμος του Παναιτωλικού ότι ο Μαντζούρ έχει συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι με στόχο την παραμονή. Άρα θα πρέπει να κριθεί πρωτίστως βάση αυτού και εν συνεχεία ως προς το αν είναι ικανός να εξυπηρετήσει το πλάνο του Παναιτωλικού για καθιέρωση, 5αδα και Ευρωπαικές συμμετοχές. Γνώμη μου είναι ότι δεν μπορεί να αποδώσει μακροπρόθεσμο πλάνο. Είναι πολλά χρόνια στο επάγγελμα και δύσκολα θα δείξει κάτι διαφορετικό από το ότι είναι τεχνικός ειδικών συνθηκών και είναι καλός για συγκεκριμένα πράγματα. Προς το παρόν το πρέπον είναι να χαμηλώσει ο πήχης. Όποιοι μιλάνε μετά από μια νίκη με τον ΠΑΣ για εύκολες 7αδες – 5αδες κλπ, προτρέχουν και σφάλλουν όπως σφάλλουν αυτοί που μιλάνε για «άρμα» του Μαρινάκη, σίγουρο υποβιβασμό κλπ. Ωστόσο, το φετινό πρωτάθλημα δεν έχει καμία αυστηρά κακή αλλά πολλές μεσαίες και μικρομεσαίες ομάδες και αυτή η ιδιομορφία ευνοεί τον συνωστισμό προς τα πατώματα της βαθμολογίας (με ελάχιστη απόκλιση σε βαθμούς) και δυσκολεύει πολύ την υπόθεση παραμονή. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι στο Αγρίνιο επιστρέφουν σε παλιούς στόχους (εύκολη παραμονή κλπ), ότι πρέπει να βγει η χρονιά με το μικρότερο δυνατό κόστος, στην πορεία να αναγνωριστούν και να γίνουν μάθημα τα λάθη του καλοκαιριού και του χρόνου να επιστρέψει η ομάδα στην θέση που ήταν πέρυσι. Και για θέση δεν μιλάω με βάση την ονειρική βαθμολογία του Μαίου 2015 αλλά με βάση το πλάνο και την ταυτότητα που είχε διαμορφωθεί.

Στο επόμενο άρθρο θα παραθέσω τις απόψεις μου στο θέμα των παιχτών και γιατί πιστεύω πως το υπάρχον ρόστερ έχει δυνατότητες.

Μέχρι τότε, καλή αντάμωση.

Αντρέας Σκούρας