Χωρίς ταυτότητα αδυνατεί να κάνει και τα δυο...

Reactive, active, επιθετική, αμυντική, λίγο από όλα ή τίποτα από τα παραπάνω; Για τον Παναιτωλικό είναι ηλίου φαεινότερο πως η απάντηση είναι η τελευταία. Είναι ένα φάντασμα που δεν μπορεί να επιτεθεί χωρίς να δημιουργήσει μαύρες τρύπες πίσω και δεν μπορεί να αμυνθεί χωρίς να είναι «πρόβατο που… καμιά φορά δαγκώνει» μπροστά. Είναι δεδομένο πως αδυνατεί να κάνει και τα δύο μαζί. Τα παιχνίδια με ομάδες σαν τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ βολεύουν τον τωρινό Παναιτωλικό. Θα προσπαθήσει να παίξει σαν reactive ομάδα που ήταν κάποτε αλλά επειδή δεν μπορεί να το πράξει πια, θα το παίξει παθητικά. Θα κάτσει πίσω, θα περιμένει, θα μειώσει του χώρους, θα ελπίζει στις φάσεις του αντιπάλου να μην φάει γκολ γιατί ξέρει ότι μετά δύσκολα γυρίζει και θα προσπαθήσει να βγει στην κόντρα. Άμα πετύχει γκολ πέτυχε. Αν τα πράγματα πάνε καλά (ΠΑΟΚ) όλοι κερδίζουν, άμα πάνε λάθος (ΑΕΚ) λίγοι χάνουν, γιατί αυτή τη χρονιά τέτοια ματς δεν υπολογίζονται για βαθμούς. Τα περισσότερα ματς όμως δεν είναι με τέτοιες ομάδες αλλά με ομάδες σαν τον Ατρόμητο. Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Η ομάδα δεν ξέρει τι να παίξει.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Άλλο επιθετικά, άλλο αμυντικά, άλλο active, άλλο reactive. Active λόγου χάρη η ομάδα δεν ήταν ποτέ. Ο Πόντες ήθελε μάλλον να την κάνει αλλά δεν ήξερε που του πήγαιναν τα 4. Active ομάδα ας πούμε είναι η Τρίπολη αλλά ο Αστέρας έχει μια φιλοσοφία χρόνων που δεν προδόθηκε ποτέ μέχρι στιγμής. Reactive ήταν αλλά δεν μπορεί να γίνει ξανά από την μια μέρα στην άλλη. Θες και τους παίχτες (λείπει το πιο βασικό συστατικό σε αυτό. Το καλό 6αρι), και τον προπονητή για να σε μάθει κάτι τέτοιο (Ο Μαντζουράκης ξαναέγραψα ότι η άποψη μου είναι ότι είναι προπονητής ειδικών συνθηκών και όχι προπονητής για να σε πάει ένα βήμα παραπέρα). Είναι φανερό ότι το χθεσινό ματς ήταν ακόμα μια κρίση ταυτότητας και πήγε στο εξής μοτίβο: «Είμαι από πάνω στην βαθμολογία, παίζω στην έδρα μου και στην τελική είμαι ο Παναιτωλικός όχι τα Ψαχνά. Να παίξω επιθετικά? Να παίξω.» Βλέπεις όμως ότι δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς πίσω να πιάνουν φουρτούνες, λες «κάτσε να γυρίσω πίσω να μην το φάω». Γυρνάς μεν αλλά μετά μπροστά δεν. Και δώστου μετά πάλι από την αρχή η ίδια ιστορία. Πας μπροστά, ανοίγεις πίσω, φοβάσαι, ξαναγυρνάς και τούμπαλιν. Είναι ένας φαύλος κύκλος που υπάρχει γιατί η ομάδα δεν έχει προετοιμασμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία να ακολουθήσει. Επόμενο είναι δυστυχώς να βράζει στο ίδιο καζάνι με τις ομάδες που έχουν το ίδιο πρόβλημα ή υπολείπονται σε δυναμικότητα. Το καζάνι της παραμονής.

Προσωπικά δεν συμμερίζομαι τις απόψεις ότι θα βλέπαμε άλλο ματς άμα ο Βοσκάκης δεν εγκληματούσε κατά του Παναιτωλικού (ιδίως στο πέναλτυ του Κάπελ είναι για να σταματήσει επί τόπου την καριέρα του και να φύγει εκούσια από το γήπεδο). Ήταν τέτοια η αμυντική προσέγγιση της ομάδας στο παιχνίδι που οι φάσεις θα ξαναβγαίνανε όπως και να είχε. Τυχεροί πρέπει να αισθάνονται που στις περισσότερες φάσεις έβγαινε ο Λημνιός και ο Μπρίτο και όχι ο Ναπολεόνι, καθώς ο Κυριακίδης μπορεί να ήταν on fire αλλά το τετ α τετ είναι πρώτα ευθύνη του επιθετικού αν θα το βάλει και λιγότερο η ικανότητα του κίπερ στα one on ones. Κοινώς άμα τα κάνανε καλά ότι και να έκανε ο Κυριακίδης το σκορ θα έγραφε. Είμαι ξεκάθαρα της άποψης ότι στην προσπάθεια του ο Παναιτωλικός να επιτεθεί για να πάρει το ματς , έβγαλε όλες τις παθογένειες του Πόντες γιατί πολύ απλά αυτό έμαθε το καλοκαίρι. Και ο πρώτος που αρρωσταίνει με αυτή την εικόνα πιστεύω ότι είναι ο Μαντζουράκης. Ο άνθρωπος κάνει ότι μπορεί και οι παίκτες προσπαθούν πολύ. Όλοι μαζί παλεύουν να βρούν μια ταυτότητα. Μια ταυτότητα που θα τους επιτρέψει να χτυπάνε τα ματς ορθολογικά και όχι με ποδόσφαιρο αλάνας και τυχαίες ή άτυχες στιγμές. Δεν θα την βρούν μέσα στην χρονιά. Δεν γίνεται και μην έχετε αυταπάτες. Αυτά γίνονται τα καλοκαίρια. Κάνουν όμως ότι μπορούν και φαίνεται στο γήπεδο. Η ένταση βγαίνει άσχετα με το αν φαίνεται ότι δεν μπορούν ακόμα. Περισσότερο από ποτέ η ομάδα χρειάζεται στήριξη. Θα ξαναγράψω, με μια πιο φιλοσοφική πινελιά και λίγο παραφρασμένο, αυτό που είχα γράψει στο πρώτο άρθρο. Η συνειδητοποίηση του ποιος είσαι σε κάνει λιγότερο ευάλωτο και περισσότερο σοφό στα λάθη και στις αποτυχίες και σου δίνει την δυνατότητα να πετύχεις μαθαίνοντας.. Όταν δεν ξέρεις ποιος είσαι και που πας όμως, κινδυνεύεις να γίνεις αυτό και να πας εκεί που δεν θες.

Όποιος έχει παίξει ποδόσφαιρο κατανοεί την σημασία της προετοιμασίας. Του πότε και πόσο θα φορμαριστεί μια ομάδα ανάλογα με τους στόχους της, πόσα θα είναι τα τρεξίματα της μέσα ση χρονιά, πόσο καλά θα αφομοιώσει την τακτική της ικανότητα και την συνοχή της. Ας μην τα αναλύσουμε ξανά γιατί στο τέλος θα καταντήσουμε μονόπλευροι αλλά ας το γράψουμε μια τελευταία φορά. Η διοίκηση δημιούργησε τις συνθήκες εκείνες ώστε ο τυχαίος Πόντες κυριολεκτικά να διαλύσει την ομάδα και να την ξεκινήσει σχεδόν από το 0. Το κακό είναι πως δεν την έφτιαξε κιόλας μετά ή δεν πρόλαβε (πολύ αμφιβάλλω) αλλά αυτό που έχει παραλάβει ο Μαντζουράκης είναι καμένη γη. Η φυσική κατάσταση είναι μεγάλο θέμα και ο admin τοποθετήθηκε πολύ σωστά. Και επι Χάβου η ομάδα μετά το 65-70 έριχνε ταχύτητες αλλά ήταν αποτέλεσμα επιστημονικής μελέτης στην φυσική προετοιμασία των ποδοσφαιριστών και τελοσπάντων η ομάδα έτρεχε για μια ώρα πάνω κάτω σε κάθε ματς. Είναι φανερό ότι ΟΥΤΕ εκεί έγινε δουλειά το καλοκαίρι και είναι απορίας άξιο πως αυτός ο άνθρωπος που ήρθε να κάνει τον προπονητή στο Αγρίνιο τον Ιούνιο, υποστήριζε ότι θα έβγαζε τον Παναιτωλικό Ευρώπη όπως έλεγε.

ΥΓ 1. «Η διοίκηση αποφάσισε ολόσωστα να δώσει ευκαιρία στον σωματικά προικισμένο Στεφανάκο συμπληρώνοντας τον με αποδεδειγμένα (για όσους είχαν εικόνα) έναν απο τους καλύτερους γκολικιπερ που αγωνίζονται στην Ελλάδα, τον Κυριακίδη».Αυτά είχα γράψει στο προηγούμενο άρθρο για τον Κυριακίδη. Στα μηνύματα από κάτω υπήρχε φίλος που έγραψε για τον Κυριακίδη ότι δεν συγκρίνεται με τον Μπρακάλι, ότι πάσχουμε και σε αυτή την θέση μετά την φυγή του Ράφαελ και τελοσπάντων ότι δεν συμμεριζόταν την άποψη μου ότι το καλοκαίρι πάρθηκε ένας πραγματικά πολύ καλός γκολκίπερ. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνει αυτός ο τύπος για να σταματήσει η κουβέντα γύρω από τους τερματοφύλακες. Έχω την αίσθηση πως αν λεγόταν Κυριακιδίκοφ, Κυριακιδίνιο ή Βαν ντερ Κυριακίδης θα λέγαμε «Έλληνας Μπουφόν» και τέτοια γραφικά. Γιατί ανάλογες γραφικότητες μου ακούγονται και οι κατακερματισμοί στην πρώτη στραβή επέμβαση. Το παλικάρι είναι απλά ο Δημητράκης από την Καβάλα που κατεβάζει ρολά και θα συνεχίσω ακράδαντα να πιστεύω ότι είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες τερματοφύλακες και στις κακές βραδιές.

ΥΓ 2. Ο Κουτρουμάνος ΔΕΝ είναι 6. ΔΕΝ.ΕΙΝΑΙ. Επίσης ήταν ένα θέμα που αναλύσαμε στα σχόλια στο προηγούμενο άρθρο και τοποθετήθηκα ξεκάθαρα. Έχει να προσφέρει ο Κουτρουμάνος αλλά στην θέση του και αν είναι να παίξει στο 6 τότε σίγουρα δεν μπορεί να γίνει υπό αυτές τις συνθήκες. Με έναν ποιοτικότερο παίχτη δίπλα του που επίσης τρέχει και μαρκάρει, ένα αμυντικογενές 8αρι δηλαδή και με τα μέτρα σαφώς πιο χαμηλά (πχ. Με ΠΑΟΚ), ο Κουτρουμάνος μπορεί να προσφέρει στο 6 αρκεί να γίνουν τα παραπάνω ώστε να καλύπτονται οι αδυναμίες του. Το ανοικτό γήπεδο τον εκθέτει στην θέση αυτή καθώς δεν

βλέπει μπροστά, δεν έχει καλή αίσθηση του χώρου και δεν έχει πάσα. Και δεν φταίει αυτός. Είναι μπακ το παιδί όχι αμυντικό χαφ.

ΥΓ 3. Για το δίδυμο Παπάζογλου – Κούσσα τα γράψαμε και στο πρώτο άρθρο. Δεν ταιριάζουν καθόλου γιατί μοιάζουν πολύ μόνο που ο ένας είναι μεγαλύτερος από τον άλλον και κανείς δεν είναι αριστερός ώστε όταν παίζει αριστερό στόπερ να παίζει σωστά το καλό πόδι του αντιπάλου που μπαίνει. Πάνε επιθετικά στην μπάλα γιατί αυτό κάνουν καλά αλλά αν η μπάλα περάσει ο αντίπαλος τρέχει μόνος του. Για μένα φταίνε το λιγότερο. Τους βγήκε να κάνουν αυτό που έκαναν περισσότερο στην προετοιμασία, είναι πολύ λογικό. Στην πορεία του Πρωταθλήματος δε, το έκαναν και αρκετές φορές. Το έκαναν και με την Καλλονή, το έκαναν και με τον Πανιώνιο. Ο ποδοσφαιριστής πολλές φορές φαίνεται καλός ή κακός ανάλογα με το πώς τον χειρίζεσαι. Ο Βιγιαφάνιεζ ας πούμε φαίνεται καλός έτσι όπως παίζει αυτό το ποδόσφαιρο αλάνας; Τι σημαίνει ότι είναι κακός ποδοσφαιριστής; Ξεκάθαρα όχι, απλά δεν υπάρχει καθαρό πλάνο να υπηρετηθεί και αυτό μπερδεύει πολύ τους ποδοσφαριστές.

ΥΓ 4. Είναι κρίμα και στενάχωρο να έχεις Βιγιαφάνιεζ, Κάπελ, Μαρκόφσκι, Ουάρντα, Ρουσκουγιέδα (το γκολ που πετυχαίνουν χθες πχ. είναι γκολ επιθετικής ποιότητας) και να μην μπορεις να το καλύψεις αμυντικά και μεσοαμυντικά. Πολύ κρίμα.

ΥΓ 5. Πιο πολύ από τον Μαρτίνεζ πονάει την ομάδα η φυγή του Γοδόι.

Ανδρέας Σκούρας