Η κίτρινη φανέλα με το νούμερο 5

Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 5 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΕΙΟ ΜΕΓΑΡΟ 

Μεγαλώνοντας – γράφει ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού που βρίσκεται απόψε ανάμεσά μας – και αναπολώντας το  χθες της πόλης και της περιοχής, δεν μπορείς παρά να σταθείς με θαυμασμό στο μεγαλείο του ένδοξου Παναιτωλικού μας.   

Γυρίζω το χρόνο πίσω και πιάνω τον εαυτό μου πίσω από το συρματόπλεγμα του αγωνιστικού χώρου του γηπέδου μας, κάτω από τον ίσκιο των ευκαλύπτων, πατώντας πάνω σε μια πέτρα, με τα χέρια γαντζωμένα στο συρματόπλεγμα. Το γήπεδο τριγύρω ένα ηφαίστειο και εγώ αποσβολωμένος, πλημμυρισμένος από ευτυχία, παρακολουθώντας τα μαγικά τρίγωνα των Θεών – της μπάλας – Παπαδόπουλου (Γάλλου), Μήτσου, Μπάθα, Ρόκκου. Κάθε σουτ ή απόκρουση αποθέωση από τον κόσμο, ενώ εγώ ζω ένα όνειρο που δεν θέλω να τελειώσει. Για μια στιγμή τα μάτια μου δεν βλέπουν τίποτα άλλο παρά το μεγάλο μου ίνδαλμα, τον διεθνή με την Εθνική νέων Βασίλη Μήτσου, με εκείνο το μεγαλοπρεπές Νο 5 στην πλάτη που πάντα με γοήτευε. Δίπλα μου, ο «δίδυμος αδερφός» Θεόφιλος (Λαλάκης) Ντόκας, ο μετέπειτα ιπτάμενος πορτιέρο του Παναιτωλικού, παρακολουθεί και αυτός μαγεμένος το δικό του ίνδαλμα, τον θρυλικό τερματοφύλακα της ομάδας μας, Σπύρο Τζάνη. Εκείνη τη στιγμή μια μυστηριώδης φωνή που βγαίνει από μέσα μου με διακόπτει και με επαναφέρει στην πραγματικότητα: « Να μοιάσεις, να μοιάσεις και εσύ σε αυτόν ώστε με τον καιρό να φορέσεις και εσύ το Νο 5». Έκανα όρκο. Θα μοιάσω. Ποτέ όμως δεν πέρασε από το παιδικό μου μυαλό ότι προϋποθέτει τόσες θυσίες και τόσο αγώνα για να φορέσεις τη μυθική – για μένα – κίτρινη φανέλα με το Νο 5.  

Πρώτη τάξη Γυμνασίου – 13 ετών – διαλέχτηκα και εγώ από τον τότε Ιταλό προπονητή του Παναιτωλικού για την παιδική ομάδα, και διάβηκα από τον χώρο των θεατών στον αγωνιστικό χώρο. 

Τώρα; Τι πρέπει να κάνω για να μοιάσω και εγώ στα ινδάλματά μου; Ακούω πάλι τη φωνή: «Κάνε ότι και αυτοί». Άρχισα λοιπόν προσεκτικά να τους εξετάζω, να κάνω ότι και αυτοί ώστε αργότερα να προσφέρω και εγώ κάτι στον φιλεκπαιδευτικό μας σύλλογο, να γίνω και εγώ πρότυπο για την ερχόμενη γενιά. Μιμούμαι τα πάντα, μέχρι το βάδισμά μου θέλω να μοιάζει σε αυτούς, από τους οποίους παίρνω μαθήματα ζωής: Σεβασμός στον φίλαθλο και αντίπαλο, αληθινή φιλία με τους συμπαίκτες, αυτοπεποίθηση , γενναιότητα, ομαδικότητα, υπομονή, αγάπη για τη φανέλα, σκληρή δουλειά, σεβασμός και υπακοή στον προπονητή. 

Χρόνο με το χρόνο, η φωνή που ακούω μέσα μου αλλάζει, από παιδική έγινε εφηβική, και ως εκ τούτου πιο δυνατά βουίζει τώρα στα αυτιά μου: «Συνέχισε, συνέχισε, το χαρακτήρα μην αλλάζεις, όχι στις προκλήσεις που παγιδεύουν τους φίλους και συμμαθητές σου, πλησιάζει η μέρα που θα φορέσεις με την αξία σου την κίτρινη φανέλα και θα κάνεις υπερήφανο αυτό το ποτάμι κόσμου του Παναιτωλικού που τόσο πιστά ακολουθεί και τους εκτός έδρας αγώνες. Ο Παναιτωλικός είναι ιδέα για αυτό λατρεύεται από τον κόσμο του». 

Σαν χθες μου φαίνεται – συνεχίζει ο παλαίμαχος – όταν κάποια Κυριακή στον πίνακα ανακοινώσεων που υπήρχε στα αποδυτήρια, είδα για πρώτη φορά το όνομά μου στην ενδεκάδα για τον δύσκολο επικείμενο αγώνα. Τη φανέλα με το Νο 5 έγραφε ο προπονητής μου να πάρω. Το Νο 5 που από μικρός έβαλα στόχο να φορέσω! Σήμερα το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα! 

Τα ινδάλματά μας: 

Όρθιοι: Σπύρος Τζάνης, Δούκας, Βασίλης Μήτσου, Δρόσος, Ρόκκος, Τσακούμης  

Καθήμενοι από αριστερά: Κουτσογιάννης, Παπαδόπουλος (Γάλλος), Μπάθας, Τεμεκονίδης, Νικολάου. 

Όλα καλά όμως μέχρι στιγμής στην εκπαίδευση: Εντατικές προπονήσεις, συμμετοχή σε φιλικούς αγώνες χωρίς όμως  άγχος και ευθύνη. Τώρα; Ποιος είμαι εγώ που καλούμαι να διαδεχθώ το πρότυπό μου, αυτή τη συγκλονιστική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία που έφτασε στη δύση της; Είμαι σε θέση εγώ να σηκώσω τη «βαριά» κίτρινη φανέλα με το Νο 5; Τα πόδια μου τρέμουν από συγκίνηση και τρακ, και ο λαιμός μου ξεράθηκε από την αγωνία. Δεν έχω κουράγιο ούτε για μιά κουβέντα, με δυσκολία δένω τις φακαρόλες. Οι έμπειροι συμπαίκτες μου έρχονται δίπλα μου συνεχώς και μου δίνουν κουράγιο ενώ όλοι μαζί έχουμε παρακολουθήσει την τακτική που σχεδίασε στον πίνακα ο προπονητής. Παρόλο που όλοι τους είναι προβληματισμένοι, διακρίνω στα πρόσωπά τους μια αισιοδοξία, μια βεβαιότητα σχεδόν για τη νίκη και ανυπομονούν για το πότε θα σφυρίξει ο διαιτητής να βγουν έξω. Εγώ; Αμηχανία και άγχος. Κοιτάζω συνεχώς το όνομά μου στο χαρτί της σύνθεσης. Αυτό το Νο 5 με φοβίζει. Πόσο καλύτερα ήταν πίσω από το συρματόπλεγμα, κάτω από τα ευκάλυπτα πάνω στην πέτρα. Κάνω μια σκέψη να το σκάσω. Ξανακούστηκε όμως η φωνή και με συγκλόνισε: « Τι πας να κάνεις, ο Παναιτωλικός σε έχει ανάγκη γιατί πρέπει να υπάρχει, αν φύγεις το νυχτερινό σχολείο θα κλείσει, οι πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις στην περιοχή μας θα σταματήσουν, η πόλη μας από τον Παναιτωλικό προβάλλεται, η διασκέδαση και η ψυχαγωγία του εργαζομένου και της νεολαίας ο αγώνας της Κυριακής είναι, για αυτό λατρεύεται από άνδρες γυναίκες και παιδιά. Σήκωσε το κεφάλι, μπορείς και εσύ να βοηθήσεις! ». 

Όρθιοι από αριστερά: Βασίλης Κοσκινάς (Προπονητής), Παπαδόπουλος (Γάλλος), Ντόκας, Μήτσου(μόλις διακρίνεται), Δρόσος, Ζαρκαβέλης, Γ. Παπαιωάννου (Δήμαρχος), Σταρακάς, Σταυρόπουλος (Βουλευτής), Καραθανάσης (Πρόεδρος), Σταυρόπουλος (Εκδότης «Παναιτωλικής» ) 

Καθήμενοι από αριστερά: Κουτσογιάννης, Γιαννόπουλος, Τεμεκονίδης, Μπαρχαμπάς. 

Τελευταίες στιγμές στα αποδυτήρια και ξανά γύρω μου οι συμπαίκτες για να με εμψυχώσουν. Ο προπονητής μου με πήρε παράμερα, απλώνει το χέρι, με αγκαλιάζει και μου λέει με λόγια πολύ πιστευτά: «Θάρρος! Σε πιστεύω πολύ, θα δεις, θα πας καλά». Αμέσως άλλαξε η ψυχολογία μου και ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν από πάνω μου ο φόβος, το τρακ και το άγχος. Κατάλαβα τα πόδια μου να πατάνε σταθερά και μια αισιοδοξία, μια βεβαιότητα σχεδόν για την απόδοσή μου και τη νίκη με κυριεύει και ανυπομονώ και εγώ πότε θα βγω έξω. 

Η πόρτα ανοίγει, βγαίνει πρώτα ο αρχηγός, οι άλλοι πίσω του – εγώ κάπου στη μέση – μια σκέψη όμως με βασανίζει: Πως θα με δεχθεί η λαοθάλασσα όταν θα δει το Νο 5 σε μια εφηβική, αδύνατη πλάτη την οποία θα συγκρίνει αμέσως με εκείνη τη ρωμαλέα που το φορούσε μέχρι χθες; 

Φτάσαμε στη σέντρα μέσα σε ένα πανδαιμόνιο. Κάνουμε κύκλο, στη μέση ο αρχηγός ο οποίος μας καλεί να ζητωκραυγάσουμε τρεις φορές το όνομα της ομάδας. Ο Κόσμος συνεχίζει να αποθεώνει τα «καναρίνια» του και εγώ συγκινημένος χουφτώνω το σήμα με τον Τίτορμο που είναι ραμμένο αριστερά της κίτρινης φανέλας και ενώπιον της οικογένειας του Παναιτωλικού μας δίνω όρκο πίστης και αφοσίωσης. Απαλλαγμένος τελείως τώρα από το τρακ σηκώνω με θάρρος τα μάτια μου προς τους φιλάθλους, υψώνω τα χέρια και τους ευχαριστώ που μου συμπαραστέκονται με θέρμη στην παρθενική μου εμφάνιση. Μέσα σε αυτούς είναι ο πατέρας και τα αδέρφια μου που τώρα αγωνιούν όχι μόνο για το αποτέλεσμα αλλά και για τη δική μου απόδοση. Και ενώ απομένουν δευτερόλεπτα για την έναρξη του αγώνα, ρίχνω το βλέμμα μου στις γεμάτες από κόσμο ταράτσες  των γύρω σπιτιών που μοιάζουν με ουράνιες εξέδρες, όπου κάπου διακρίνω την καλή μου να μου στέλνει με περηφάνια κρυφά μηνύματα αγάπης, θάρρους και αυτοπεποίθησης. 

Ξαφνικά ένα έντονος πόθος με αναγκάζει να κοιτάξω προς τους ευκαλύπτους στην αγαπημένη μου παιδική θέση. Τα μάτια μου καρφώνονται σε ένα παιδί  που πατώντας πάνω σε μια πέτρα, με γαντζωμένα τα χέρια στο συρματόπλεγμα, πλημμυρισμένος από ευτυχία με κοιτάζει με τα αθώα μάτια του με θαυμασμό. Παρ’ όλο που η ατμόσφαιρα είναι εκρηκτική, από μια ανώτερη δύναμη μαντεύω τη σκέψη του: «Κάνω όρκο, θα σου μοιάσω, θέλω με τον καιρό να φορέσω και εγώ την ένδοξη κίτρινη φανέλα με το Νο 5. Ο Παναιτωλικός είναι ιδέα, πρέπει να υπάρχει». Το δυνατό σφύριγμα του διαιτητή για την έναρξη του παιγνιδιού μου αφαίρεσε όλες τις σκέψεις από το μυαλό και αφοσιώθηκα στον αγώνα. Από τότε μέχρι σήμερα η μυστηριώδης αυτή φωνή δεν σταμάτησε ποτέ να βγαίνει από μέσα μου και να επαναλαμβάνει:  

«Ο Παναιτωλικός είναι ιδέα, πρέπει να υπάρχει». 

ΖΗΤΩ Ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ! 

Βασίλης Σταρακάς 

Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Παναιτωλικού