Ταξίδι με ψηλά το κεφάλι

Γράφει ο Μιχάλης Τσόχος
Ηταν περισσότεροι από έξι χιλιάδες φίλοι του Παναιτωλικού στο γήπεδο χθες το απόγευμα. Για την ακρίβεια, ήταν όλη η πόλη του Αγρινίου στο γήπεδο, απλώς δεν χωρούσαν όλοι. Χώραγε, όμως, όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά στις καρδιές όλων των κατοίκων της πόλης ένα τραγούδι. Αυτό το τραγουδάκι που μου πήρε τ’ αυτιά χθες όλο το απόγευμα. Ανάμεσα στ’ άλλα έλεγε ότι 33 χρόνια είναι πολλά. Κι όντως 33 χρόνια ήταν πολλά γι’ αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτή την ομάδα, γι’ αυτή την πόλη. Και το καταλάβαινες ότι ήταν πολλά από την πρώτη στιγμή που πατούσες το πόδι σου στο γήπεδο. Η μπουτίκ, η εντυπωσιακή καφετέρια, οι ανακαινισμένοι χώροι, η πολυτέλεια σε όλο της το μεγαλείο, σε ένα γήπεδο που δεν γίνεται να μην το συμπαθήσεις. Βεβαίως, δεν είναι αυτός ο λόγος που τα 33 χρόνια ήταν πολλά. Αυτή ήταν απλώς η πρώτη εικόνα που σε έπειθε χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι αυτή η ομάδα είναι για παραπάνω απ’ εκεί που ήταν τα τελευταία χρόνια. Και ήταν εκεί γιατί δεν της επέτρεπαν να είναι ψηλότερα, δεν την άφηναν να μπει στο κλαμπ των μεγάλων.
Δεν την άφηναν οι κύριοι που εκπροσωπούν αυτό που λέμε σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτή η παρέα που χρόνια τώρα βρομίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο με τη δική της μπόχα παρασέρνει τα πάντα.
Στο Αγρίνιο, όμως, δεν παρέσυρε κανέναν. Χρειάστηκε να κάνουν παραπάνω υπομονή απ’ όση έπρεπε, χρειάστηκε να ξοδέψουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα έπρεπε, χρειάστηκε να αγανακτήσουν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, αλλά τελικά τα κατάφεραν. Κι επειδή σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, στο Αγρίνιο το έκαναν αυτό το ταξίδι με ψηλά το κεφάλι και καθαρό το μέτωπο, μακριά απ’ όλους τους υπόλοιπους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μπορεί να τους πήρε λίγο παραπάνω, αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί το δικό τους ταξίδι ήταν όμορφο, καθαρό, χωρίς στημένα ματς, χωρίς διαιτησίες περίεργες, χωρίς μπράβους, χωρίς τα συστατικά που συνήθως έχουν οι περισσότερες από τις ομάδες που κάνουν τις πορείες από τις μικρότερες κατηγορίες προς τη μεγάλη. Γι’ αυτό ακριβώς χθες δεν ήταν γιορτή για το Αγρίνιο, αλλά γιορτή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μόνο που δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που το κατάλαβαν.
ΥΓ.: Το σημερινό είναι το πρώτο κομμάτι για τον Παναιτωλικό γραμμένο βιαστικά από το γήπεδο, όπου είχα τη χαρά να βρεθώ. Αύριο θα μπορέσουμε να γράψουμε πολλά περισσότερα γι’ αυτή την υπέροχη προσπάθεια και γι’ αυτό το όμορφο ταξίδι…