Το πιο όμορφο παραμύθι των τελευταίων ετών

Γράφει ο Μιχάλης Τσόχος
«Πού πας, ρε πρόεδρε, με τον σταυρό στο χέρι στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Δεν βλέπεις τι γίνεται εδώ; Μας στήνουν, μας στέλνουν διαιτητές που μας καθαρίζουν, δεν μας αφήνουν να ανεβούμε, κάνε κάτι».
Αυτές τις κουβέντες ο ιδιοκτήτης του Παναιτωλικού, ο Φώτης Κωστούλας, και οι συνεργάτες του τις άκουγαν πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Πρώτα τις άκουγαν κατά κόρον από τους ίδιους τους Αγρινιώτες που έβλεπαν την ομάδα να έχει τους καλύτερους παίκτες, να δαπανά τα περισσότερα χρήματα, αλλά στο τέλος να μην τα καταφέρνει. Στη συνέχεια τα άκουγαν και από την υπόλοιπη κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από παράγοντες, διαιτητές, προπονητές και παίκτες που λίγο-πολύ τους φόρεσαν την ταμπέλα του κορόιδου και κατ' επέκταση του αποτυχημένου.

Τότε ήταν που έφτασε η κρίσιμη ώρα στον Παναιτωλικό. Πριν από περίπου δύο χρόνια οι άνθρωποί του είχαν μπροστά τους τρεις δρόμους. Ο ένας ήταν να τα παρατήσουν. Ο δεύτερος ήταν να πάψουν να είναι κορόιδα. Να μπουν και αυτοί στις λογικές των καλών σχέσεων, των καλών διαιτητών, των μπράβων στα αποδυτήρια, όλων εκείνων των στατιστικών που δυστυχώς στο σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο θεωρούνται μαγκιά και έξυπνο παραγοντιλίκι.
Ευτυχώς εκείνες τις κρίσιμες ώρες ο πρόεδρος και οι παράγοντες του Παναιτωλικού επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Τελικά δεν τα παράτησαν, αλλά επέμεναν να λειτουργούν με τον σταυρό στο χέρι. Μόλις προχθές δικαιώθηκαν και κυρίως δικαιώθηκε στο πρόσωπό τους το καθαρό ελληνικό ποδόσφαιρο, όσο υπάρχει τέτοιο. Την επόμενη φορά κάποιος νέος παράγοντας που θα θελήσει να ασχοληθεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο θα ξέρει ότι, εκτός από τον δρόμο που ακολουθούν οι περισσότεροι για να ανεβάσουν την ομάδα τους από τις μικρότερες κατηγορίες στη μεγάλη, υπάρχει και ο δρόμος του Παναιτωλικού. Θα ξέρει ότι γίνεται να τα καταφέρεις και με το κεφάλι ψηλά και με το μέτωπο καθαρό.
Στην Ελλάδα, όμως, γρήγορα ξεχνάμε. Τόσο γρήγορα όσο ξέχασαν οι Λαρισινοί και φώναζαν στον Πηλαδάκη χυδαία συνθήματα για το γήπεδο που τους έφτιαξε, ο κίνδυνος παραμένει πάντα ανοικτός να συμβεί κάτι ανάλογο σε οποιονδήποτε. Η επόμενη μέρα στη Σούπερ Λίγκα μπορεί να είναι πιο δύσκολη απ' όσο φαντάζονται κάποιοι οπαδοί του Παναιτωλικού, ελπίζω όχι η πλειονότητά τους.
Η επόμενη μέρα έπειτα από 33 χρόνια απουσίας δεν περιλαμβάνει Ευρώπη και μεταγραφές που θα προκαλέσουν αίσθηση σε όλη την Ελλάδα και ενδεχομένως στην Ευρώπη, όπως άκουσα από κάποιους (ευτυχώς μόνο οπαδούς) προχθές. Η επόμενη μέρα πρέπει να περιλαμβάνει καλύτερη οργάνωση, ακαδημίες που θα λειτουργούν υποδειγματικά, καλύτερες συνθήκες από τις, έτσι κι αλλιώς, βελτιωμένες γηπεδικές εγκαταστάσεις, καλύτερα πράγματα για να ανέβει το επίπεδο του συλλόγου γενικότερα και όχι το επίπεδο της 11άδας ή της 18άδας συγκεκριμένα.
Για να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του κυρίου Τσακίρη και του Πανιωνίου, ο Παναιτωλικός δεν χρειάζεται ένα Ρεκόμπα και έναν Εστογιανόφ, αν πρώτα δεν έχει όλα τα υπόλοιπα που θα φιλοξενούσαν τον Ρεκόμπα και τον όποιο Ρεκόμπα. Διότι ο Πανιώνιος τους πήρε και τους δύο αυτούς, έζησε το όνειρο για μισή χρονιά και τώρα πληρώνει εκείνο το μισό όνειρο που δεν του πρόσφερε απολύτως τίποτε άλλο από εφήμερο ενθουσιασμό. Ο Παναιτωλικός χρειάζεται από τη διοίκησή του και κυρίως από τον κόσμο του ψυχραιμία και αυτογνωσία. Ο Παναιτωλικός είναι μία νεοφώτιστη ομάδα που είχε να παίξει στην κορυφαία κατηγορία 33 χρόνια. Ως τέτοιοι πρέπει να λειτουργήσουν η διοίκηση και ο κόσμος της ομάδας.
Αυτό, επίσης, από την άλλη, δεν μπορεί να σημαίνει ότι αυτή η ομάδα πρέπει την επόμενη σεζόν να εμφανιστεί ως ο μικρός φοβισμένος συνεταίρος του χωριού. Το να γεμίσει ο τόπος από στόπερ και αμυντικά χαφ και ανθρώπους που θα ξεχάσουν ότι ο Παναιτωλικός είναι ποδοσφαιρική ομάδα που πρωτίστως οφείλει να διασκεδάζει τον κόσμο του και να παίζει ποδόσφαιρο, επίσης θα είναι ένα μεγάλο λάθος. Ο Παναιτωλικός δεν πρέπει με τίποτα να χάσει τον χαρακτήρα του και να μετατραπεί από αυτό που είναι σε ένα βαθμοθήρα που θα ψάχνει τον ένα βαθμό με κάθε τρόπο ή και με αντιποδόσφαιρο. Είπαμε, σε αυτή την ομάδα έμαθαν να προχωρούν και να πετυχαίνουν με ψηλά το κεφάλι. Ετσι πρέπει να εμφανιστούν και στα μεγάλα σαλόνια. Εκεί όπου θα τους δουν όλοι και θα περιμένουν να εκτιμήσουν αυτή την πορεία τους οι περισσότεροι. Είναι κρίμα αυτή η ομάδα να μην κερδίσει τη συμπάθεια όλων επειδή, τώρα που τα κατάφερε, θα επιλέξει να παίξει αντιποδόσφαιρο ή να δείξει στοιχεία νεοπλουτισμού και αλαζονείας. Και ο κίνδυνος αυτός υπάρχει, λιγότερο από αυτούς που διοικούν την ομάδα, πολύ περισσότερο από τους οπαδούς ή τον περίγυρό της.
Το πιο όμορφο παραμύθι του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια είναι ανάγκη για όλους εμάς και για το ποδόσφαιρο να συνεχιστεί ως παραμύθι και στη Σούπερ Λίγκα. Αυτός πρέπει να είναι ο οδηγός όλων στο Αγρίνιο.