Αφιέρωμα στην ιστορία και την προσφορά της Θύρας 6(vds)

Η επιστροφή του Παναιτωλικού στα σαλόνια της Superleague, έπειτα από 34 ολόκληρα χρόνια, αποτελεί αναμφισβήτητα την είδηση της χρονιάς ίσως και της δεκαετίας για τον τόπο μας. Όλες αυτές τις ημέρες γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμη πιο πολλά, τόσο από τον έγγραφο όσο και από τον ηλεκτρονικό τύπο για το επίτευγμα των καναρινιών. Στο επίκεντρο της επικαιρότητας δικαιωματικά βρίσκονται οι παίχτες, η τεχνική ηγεσία, η διοίκηση και οι φίλαθλοι.
Το agrinionews σήμερα επέλεξε να ασχοληθεί με τους δύο εκ των τεσσάρων οργανωμένων φορέων φιλάθλων της ομάδας μας και δη με το δυναμικότερο, μαζικότερο και πιο νεανικό κομμάτι αυτών. Πρόκειται για τη Θύρα 6, ήτοι τους Warriors και τους Guerreros ή εάν προτιμάτε τους Αγρινιώτες και τους «Αθηναίους» βάση πάντα καταστατικού. Η Θύρα 6 εδώ και δεκαετίες συσπειρώνει δίπλα της αναρίθμητα μέλη, έχοντας γράψει τη δική της ιστορία ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς, όταν πολλοί από τους «πανηγυρτζήδες» των τελευταίων ημερών δεν «καταδέχονταν» να ασχοληθούν με τον Παναιτωλικό του Περιφερειακού Πρωταθλήματος…
Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ μας, πέραν της δικής μας έρευνας, ήρθαμε σε επικοινωνία με τους Προέδρους των Warriors και των Guerreros, Χρήστο Διαμαντή και Χρήστο Τραγουλιά αντίστοιχα, οι οποίοι με τεκμηριωμένη και ξεκάθαρη άποψη σχολίασαν τα τεκταινόμενα, δίνοντας παράλληλα και απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Η ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί τους πραγματικά μας απέδειξε, ότι στην Παναιτωλική οικογένεια υπάρχει οπαδική κουλτούρα αντάξια της ιστορίας της.

Η πορεία της Θύρας 6 έως τις αρχές του 21ου αιώνα.


Ήταν περί τα τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν άρχισαν σιγά σιγά να συγκεντρώνονται οι πρώτοι φίλαθλοι στη μικρή εξέδρα εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η Θύρα 6, προκειμένου όλοι μαζί να τραγουδήσουν οργανωμένα συνθήματα, με απώτερο στόχο να εμψυχώσουν τους παίχτες για την επίτευξη του στόχου τους. Από το 1981 αυτή η αυθόρμητη «κίνηση» έλαβε μια πιο οργανωμένη μορφή και έτσι η Θύρα 6 άρχισε να καθιερώνεται στο Παναιτωλικό γίγνεσθαι. Όλοι θυμούνται, ότι τα συνδεσμιακά εισιτήρια τη δεκαετία του ’80, ελλείψει χώρου στέγασης, μοιράζονταν πριν τον αγώνα έξω από το γήπεδο, ενώ το πάρκο αποτελούσε σημείο αναφοράς για τους οργανωμένους, καθώς εκεί γίνονταν οι προετοιμασίες για το επικείμενο κάθε φορά ματς (κατασκευή πανό κλπ).
Στη δεκαετία του ’90 υπήρξαν πολλές διακυμάνσεις στην πορεία των οργανωμένων. Η αναγκαστική μετακόμιση την περίοδο 93-95 στο ΔΑΚ λόγω της έλλειψης χλοοτάπητα στο «κλουβί», ήταν σαφώς ένα πλήγμα τόσο για την ομάδα όσο και για τους οπαδούς. «Η μεγαλύτερη ομάδα του μεγαλύτερου νομού της χώρας στερούταν γηπέδου με χλοοτάπητα, αφού ναι μεν η πολιτεία έδινε τις σχετικές επιχορηγήσεις, όμως οι ιθύνοντες ‘‘φρόντιζαν’’ αυτά τα χρήματα να μην ικανοποιούν την εν λόγω ανάγκη και να πηγαίνουν αλλού…» υπογραμμίζουν με νόημα αμφότεροι οι Πρόεδροι των οργανωμένων.
Δεν άργησε όμως η νοσηρή αυτή κατάσταση να αλλάξει (όχι βέβαια για πολύ). Οι επόμενες δύο χρονιές (95-97) και η προοπτική ανόδου συσπειρώνει ξανά τον κόσμο του Παναιτωλικού. Η Θύρα 6 για ακόμη μια φορά πρωτοστατεί: Αναρίθμητες εκδρομές σε όλη την Ελλάδα, μαγικές στιγμές στη κερκίδα, μοναδικός παλμός…Μέχρι που όλα αυτά ήρθε να τα επισκιάσει ο αγώνας του Άργους και η «προδοσία», όπως χαρακτηριστικά μας επισήμανε ο Χρήστος Διαμαντής.

Οι warriors και όσα δεν γνωρίζετε για την προσφορά τους εκτός γηπέδου

Τα χρόνια που έπονται είναι σε όλους γνωστά. Τα καναρίνια ακολουθούν μια κατακόρυφη πτώση που έως το 2004 τα βρίσκει στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα. Το παράδοξο, ίσως και παγκόσμιο φαινόμενο στην ιστορία του οπαδικού κινήματος, είναι ότι η Θύρα 6 αυτή την περίοδο όχι μόνο δεν εγκαταλείπει τον Τίτορμο, αλλά το 2003 αποφασίζεται επίσημα να λάβει οργανωμένη μορφή με τη δημιουργία του «Ομίλου Φιλάθλων Παναιτωλικού Θύρα 6 Warriors», ο οποίος έκτοτε, όπως εξάλλου και τα προηγούμενα χρόνια, δε θα απουσιάσει ποτέ από το πλευρό της ομάδας στηρίζοντάς την στις χαρές και κυρίως στις λύπες. Αξίζει να αναφέρουμε, πως όλη αυτή η πρωτοβουλία μέχρι την δημιουργία του Ομίλου ξεκίνησε να «ζυμώνεται» ήδη από το 2001 από μια ομάδα νέων ανθρώπων. Έτσι, το 2004 οι Warriors αποκτούν και νομική μορφή, μέσω της έγκρισης του καταστατικού τους από το Πρωτοδικείο Αγρινίου.
Εάν δει κάποιος προσεκτικά τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες των Warriors θα αντιληφθεί ότι αυτές δεν περιορίζονται μόνο στο ποδοσφαιρικό τμήμα ούτε στο στενό αθλητικό πλαίσιο.
Αναμφισβήτητη απ’ όλους είναι η συνεισφορά τους στον Ερασιτέχνη. Ειδικότερα, πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια οικονομικής ενίσχυσής του, καθώς με την αγορά συνδεσμιακού εισιτηρίου αυτόματα γίνεται κάποιος μέλος σε αυτόν, στο Δ.Σ. του οποίου υπάρχει πάντα εκλεγμένο πρόσωπο της Θ 6. Αυτό όμως που ίσως δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι πριν 3 μήνες δόθηκε από τους Warriors οικονομική ενίσχυση 1.000 ευρώ, αλλά και όλα τα έσοδα από την κοπή της πίτας προς τον Ερασιτέχνη, το ταμείο του οποίου στα τελευταία 4 ματς ενισχύθηκε επιπλέον από «καπέλο» 1 ευρώ που μπήκε στα συνδεσμιακά εισιτήρια γι’ αυτό το σκοπό.
«Ο ερασιτέχνης αιμορραγεί και ο οργανωμένος φίλαθλος έχει υποχρέωση να τον στηρίξει», μας αναφέρει ο Πρόεδρος των Warriors Χρήστος Διαμαντής. Αξίζει βέβαια να αναφερθεί, ότι οι Αγρινιώτες οπαδοί πραγματοποίησαν και εκδρομές προκειμένου να ενισχύσουν τα τμήματα της αντρικής ομάδας μπάσκετ και της αντίστοιχης γυναικείας του χάντμπολ.
Απαρατήρητα δεν περνούν και τα μηνύματα που έχουν κατά καιρούς απασχολήσει την επικαιρότητα μέσα από την ανάρτηση σχετικών πανό στο γήπεδο. Άπαντες θυμούνται αυτά που εναντιώνονταν στην εκτροπή του Αχελώου, στην αδράνεια και των 8 βουλευτών του νομού, τη συγχώνευση ιστορικών σωματείων, αλλά και στις μετακινήσεις των φιλάθλων.

Guerreros: Ο μοναδικός επαρχιακός σύνδεσμος στην Αθήνα

Το 2005 περίπου μια παρέα νέων ανθρώπων αποφασίζει να ικανοποιήσει ένα πάγιο αίτημα της Παναιτωλικής οικογένειας στην πρωτεύουσα. Τη δημιουργία δηλαδή, ενός οργανωμένου φορέα φιλάθλων της ομάδας με έδρα την Αθήνα. Η αρχή ομολογουμένως ήταν δύσκολη και τα εμπόδια πολλά. Όμως, η ανιδιοτελής αγάπη για τον Τίτορμο ήταν τόσο μεγάλη που οι όποιες αντιξοότητες παρουσίαζε το όλο εγχείρημα δεν μπορούσαν να πτοήσουν και να κάμψουν τον πόθο για διάδοση της Παναιτωλικής ιδέας και στην Αθήνα. Έτσι ένα χρόνο μετά, το 2006, το όνειρο δεκαετιών λαμβάνει σάρκα και οστά. Ο «Σύλλογος Φιλάθλων Παναιτωλικού Αθήνας Guerreros» είναι γεγονός.
Εδώ και 5 χρόνια οι Guerreros μπορούν να περηφανεύονται ότι έχουν μια συνεχή και αξιοπρεπή παρουσία στα οπαδικά και όχι μόνο δρώμενα. Οι δραστηριότητες μιλούν από μόνες τους. Πολλές οργανωμένες εκδρομές σε αγώνες της ομάδας ανά την Ελλάδα, βιβλιοπαρουσίαση σχετικά με τον Παναιτωλικό στα γραφεία του Συλλόγου, συνδιοργάνωση τουρνουά ποδοσφαίρου με το Σύλλογο Αγρινιωτών Φοιτητών, κοινωνικές παρεμβάσεις (ανάρτηση σχετικών πανό όπως τα προαναφερθέντα στους warriors) , αλλά και δελτία τύπου για την πορεία της ομάδας, τα οποία αποτέλεσαν το εφαλτήριο ενός γόνιμου και δημοκρατικού διαλόγου για το μέλλον του Παναιτωλικού.
Στον ομολογουμένως άψογα διαμορφωμένο χώρο των γραφείων οι «ξενιτεμένοι» Αγρινιώτες και όχι μόνο, έχουν τη δυνατότητα να συναντηθούν και να συσφίξουν τους μεταξύ τους δεσμούς, με τη συζήτηση να περιστρέφεται κυρίως γύρω από τον Παναιτωλικό. Σε αυτό το χώρο όπου το κυανοκίτρινο χρώμα δεσπόζει, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι κάπου στην Προυσιωτίσσης, ενώ το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, σε ταξιδεύει στο χρόνο και στην ιστορία της γενέτειρας, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία των καναρινιών.
Τα προαναφερθέντα στοιχεία αποδεικνύουν και το λόγο για τον οποίο οι Guerreros αυτή τη στιγμή είναι ο μοναδικός σύνδεσμος επαρχιακής ομάδας στην Αθήνα. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Χρήστος Τραγουλιάς μας ανέφερε : «Όλες αυτές οι δραστηριότητες είναι απόρροια των ισχυρών δεσμών φιλίας και αλληλεγγύης που έχουμε αναπτύξει όλα τα μέλη μεταξύ μας. Ο Παναιτωλικός για εμάς είναι φορέας της Αγρινιώτικης συνείδησής μας»

Η πρώτη συνάντηση με τον Κωστούλα

Ο Παναιτωλικός το 2004 καταφέρνει να επανέλθει στη ΄Γ κατηγορία. Αυτόματα και η όρεξη πολλών επίδοξων μνηστήρων για τον προεδρικό θώκο της ομάδας άνοιξε. Δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, οι περισσότεροι έβλεπαν μόνο καιροσκοπικά το ενδεχόμενο της ανάληψης μιας τόσο σημαντικής θέσης, δίχως ουσιαστικά να έχουν κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, αρκετοί εξ αυτών επεδίωκαν απλά και μόνο την προσωπική τους προβολή για λίγες εβδομάδες, προκειμένου να αποκομίσουν ίδια οφέλη και προς τέρψη της ματαιοδοξίας τους.
Η Θύρα 6 όμως και τότε ήταν παρούσα. Ίσως διαισθανόμενη τα ανωτέρω έσπευδε να αποτρέψει κάθε φορά «συνεργασίες» που κατά πάσα πιθανότητα θα αποδεικνύονταν επισφαλείς και καταστρεπτικές για τον ιστορικό σύλλογο. Δεν έπραξε όμως το ίδιο το καλοκαίρι του 2005. Τότε είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο το όνομα κάποιου Αγρινιώτη από τη Σουηδία, ο οποίος άρχισε δειλά δειλά, δίχως τυμπανοκρουσίες, να κάνει αισθητή την παρουσία του προσπαθώντας να ενημερωθεί για την ισχύουσα οικονομική και διοικητική κατάσταση. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό του το ενδιαφέρον έπαιξε και το γεγονός, ότι ο ίδιος παρακινήθηκε από σοβαρούς ανθρώπους που γνώριζαν καλά τα του Παναιτωλικού και είχαν ανιδιοτελή κίνητρα.
Τα μέλη της Θύρας 6 συναντηθήκαν τον Αύγουστο του ίδιου έτους πρώτα με το Μάκη Μπελεβώνη, από τον οποίο είχαν μια πλήρη ενημέρωση για τις προθέσεις και τον τρόπο δράσης του «Σουηδού», καταθέτοντάς του και ένα κείμενο με τις θέσεις τους προκειμένου να μεταβιβαστεί στον ίδιο. Μετά από λίγες μέρες έγινε και η πολυπόθητη επαφή με τον εξ Σκανδιναβίας ορμώμενο Φώτη Κωστούλα.
«Είδαμε φως στο τούνελ», μας είπε με νόημα ο Xρήστος Διαμαντής. «Εκεί που είχαμε συνηθίσει σε μια διοικητική ανεπάρκεια καταλάβαμε ότι μια καινούρια σελίδα ετοιμάζεται να ανοίξει για την ομάδα της καρδιάς μας», συμπλήρωσε ο Χρήστος Τραγουλιάς φέρνοντας στο μυαλό του τα συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας που ένιωσε κατά την πρώτη του συνάντηση με τον Πρόεδρο. Η συνέχεια τόσο της ομάδας όσο και των οργανωμένων, από εκείνο το σημείο έως σήμερα είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους.

Θύρα 6: «Ποτέ δεν λειτουργήσαμε σαν μαγαζί κανενός»

Στη νέα εποχή που ξεκίνησε για τον Παναιτωλικό με την έλευση του Κωστούλα, η Θύρα 6 δεν αρκέστηκε ποτέ σε ρόλο παρατηρητή και χειροκροτητή των ενεργειών της νέας διοίκησης. Αντιθέτως μάλιστα. Πάντοτε καυτηρίαζε τα κακώς κείμενα, ασκώντας καλοπροαίρετη και εποικοδομητική κριτική εφορμούμενη από την ανιδιοτελή της αγάπη για τον ομάδα. «Ποτέ δεν λειτουργήσαμε σαν μαγαζί κανενός», τονίζει ο Πρόεδρος των Warriors επισημαίνοντας πως ουδέποτε επιχορηγήθηκαν από κανέναν, καθώς τα χρήματα των μελών τα διαχειρίζονται χρηστά και τα διαθέτουν για τις εκδρομές, την κατασκευή πανό κλπ. .
Τόσο οι Warriors όσο και οι Guerreros αναγνωρίζουν την προσφορά της διοίκησης στην επάνοδο των καναρινιών στη Superleague. Παράλληλα, φέρονται διατεθειμένοι να εξακολουθήσουν να κινούνται στο προαναφερθέν ανεξάρτητο πλαίσιο δράσης, δείχνοντας βέβαια διάθεση ακόμη μεγαλύτερης προσφοράς στην προσπάθεια που γίνεται απ’ όλους για την καθιέρωση του Παναιτωλικού στα σαλόνια της Ά Εθνικής. Μάλιστα, οι ίδιοι είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα ίδρυσης Μουσείου, αφού διαθέτουν αρχείο που θα το χρησιμοποιήσουν προς αυτό το σκοπό, όπως εξάλλου τους έχει ζητηθεί από τη διοίκηση. Στοίχημα για αυτούς είναι να ντυθούν άπαντες στα κυανοκίτρινα, καθώς η μπουτίκ δημιουργήθηκε και με αυτό το σκεπτικό.
Όσον αφορά τα συνδεσμιακά διαρκείας, περί τα τέλη του μήνα θα γίνει γνωστή η τιμή τους και σε αυτή θα συμπεριλαμβάνεται ετήσια συνδρομή και εγγραφή στον ερασιτέχνη. Σχετικά με την εμπειρία τους από την αυξημένη ζήτηση των εισιτηρίων στο ματς ανόδου με το Διαγόρα και οι δύο Πρόεδροι μας υπογράμμισαν : «Οι μόνοι που κοιμούνταν ήσυχοι εκείνες τις μέρες ήταν οι οργανωμένοι. Όποιος θέλει να συμμετέχει στο πάρτυ της Superleague ας γραφτεί στους οργανωμένους. Οι σύνδεσμοι είναι ανοιχτοί σε όλους».